कविता

कविता खै के कविता....?

त्यो बेला ,

मधुरो उज्यालोमा एकनाश

एकनाश हेरिरहेछु म,

एक मलिन चेहरालाई

अनि करबलले पनि निन्द्रा लाग्दैन

जरूर नजर त्यतै छ

फुङ्ग उडेको चेहरामा

मेरो मलिनतामा नैराश्यता देखिन्छ,स्पस्ट

तर ममा,

चिटचिट पसिनाले

मेरो कायाहरूमा खोलो बगाउछ,

उनी हजुरको भाषामा मेरो हाल सोध्छिन्

“ म जीवनको अन्तिम घडीमा छु

-आभाष हुन्थ्यो

म पीडा कम भएझै गर्थेँ

खुशीको संचार हुन्थ्यो उनमा

तर पनि ममा,

बिगतका यादका पोकाहरू खुल्दै गएछन्

स्मृतिका बगैचाहरू डुल्दै गएछ मेरो मन

अनि मेरो आँखाले टोलाएझै गरेछ

म कति तीता मिठा पलहरूमा,

अल्झिएछु, बल्झिएछु, सुल्झिएछु त कहीँ चुपचाप

यसरी त्यो घडीसम्म त

निकै इतिहास बनेछन्

निकै डायरी रचिएछन्

निकै कुरा गरिएछन्

निकै शब्द पोखिएछन्

तर यो आखिरी क्षणमा

“किन यस्तो कुरा आउछ?

मनले मनलाई प्रश्‍न गर्छ-
“ यो तेरो अन्तिम घडीमा,

पाउने कुरा, लैजाने कुरा,

तँसँग भएको तँ मात्र होस्”

मनले मनलाई भनेछ ।

उनको स्पर्श त घच्घच्याइले

मेरा आँखा उनको आँखामा

पर्न गएछ, मेरो आँखा कोल्टिएछ

बोल्न खोजेछु, बन्द भएछ बोली

कोल्टे फेर्दा एक ढिक्का आशु खसेछ

--

र

मनमनै भनेछ-

तिमीसँग रहँदा बस्दा

तीता मीठा गुन बैगुनका

धेरै भए होलान्

पीर नगर तीता र बैगून लाँदैछु मसँगै

मीठा क्षणहरू सम्झिरहनू।।

यति सोच्दा सम्म त

उनको आँखामा ढकनी लागेछ,

र त्यो पलमा

रातको मध्यान्तरसँगै

मेरो, तन्किदो शरीरले

उनलाई आशिर्वाद दिइरहेथ्यो

खुशीको, हाँसोको- मेरो अभावमा पनि ।

दीर्घायू बनोस् सुख

अनि म चीर निन्द्रामा पुगेछु त्यो रात.....